راهکار عاشق شدن یا آدم شدن

آنچه که اینک ملاحظه می کنید، نامه ای از یکی از دانش آموختگان دانشگاه تهران در زمینه راهکار آدم شدن و به عبارت دیگر عاشق شدن است. نخست نامه ایشان و پس از آن پاسخ اینجانب را ملاحظه می فرمایید.

 دکتر جان

سلام علیکم

وب سایتت را کمی مرور کردم و قابل تأمل پیدا کردم. کمی با مبانی عرفانی آشنا هستم و کمی از اولیا الهی همانند میرزا جوادآقای ملکی تبریزی، علامه طباطبایی، مرحوم قاضی، آیت الله انصاری، رجبعلی خیاط، آقای نخودکی .... تا حدی با کراماتشان آشنا هستم، استاد مهدی طیب و استادشان مرحوم حاج اسماعیل دولابی را ارادت پیدا کردم. نمی‌خواهم دنبال مکاشفات بروم؛ اما آدم شدن جزو آرزوهایم است؛ یعنی شاید آرزویی غیر از این نداشته باشم.

من دکتری تخصص‌ام را با رتبه اولی از دانشگاه تهران گرفته‌ام. البته در زمینه علوم انسانی نیست.  

برای آدم شدن انسان نیاز به راهنمای مشفق دارم. اگر می‌شه راهنمایی فرمایید.

و من الله توفیق

 سلام علیکم

باید عرض کنم که من راهنمای مشفقی که خودم طالب اویم، سراغ ندارم. اگر شما پیدا کردید، به من هم معرفی فرمایید. بی تردید نسیم نفس یک دلسوخته و عاشق و پاکباخته خدا راه صد ساله را برای آدم شدن و مقرّب خدا گردیدن یک روزه می کند و هرچه بتوان دنبال چنین کسی گشت، نباید فرو گذار کرد؛ اما تصور می کنم، راه بسته نیست. گفتار و رفتار انبیاء و اولیاء به ویژه پیامبر اسلام(ص) و اهل بیت مکرمشان راه را به ما نموده اند. مطالعه حالات و عبادات و دلدادگی های آنان می تواند بسیار رهگشا باشد.

آنچه را که من به وضوح درک می کنم، این است که چراغ راه، عبادت خدا و اوج عبادت، گریه به یاد اوست. تپش قلب و ریزش اشک، شعله مقدسی را در دل آدمی می افروزد که راه آدم شدن را در طی زندگی نشان می دهد و امیال آدمی را به سوی خوبی ها بر می کشد و از سوی بدی ها بر می گرداند.

راهکار یک چیز است و بس، و آن هم عاشق شدن است. برای عاشق شدن هم سیر به سیره انبیاء و اولیا به ویژه پیامبر اسلام(ص) و اهل بیت طاهرینش بهترین گزینه است.

برخی از مهم ترین ظرافت هایی که عاشق شدن را ممکن می سازد، عبارت اند از: دائم الوضو بودن، دائم الذکر بودن، خواندن نماز اول وقت، خواندن نوافل به ویژه نافله شب، شرکت در مجالس دعا و گریه، توسل به پیامبر(ص) و اهل بیت(ع)، حضور در حرم ها و مشاهد شریفه، زیارت اهل قبور، مطالعه حالات اولیاء و کتب اخلاق، رسیدگی به بینوایان و دستگیری ناتوانان و مهم تر از همه گریه های نیمه شب.

باید همواره با گریه، شعله عشق الهی را در دل برافروخت و برافروخته نگاه داشت. تا هر زمانی که این شعله فروزان است، آدم بودن و آدم شدن بیمه است و هرگاه که به خاموشی گرایید، آدمیت نیز به رو به زوال می رود؛ لذا باید برنامه ای ثابت و مستمر برای گریه به یاد خدا داشت. البته ممکن است، بسا روزها و هفته ها و حتی ماه ها چشمه چشم قطره ای اشک نجوشد؛ اما هرگز نباید خسته شد و برنامه را کنار نهاد. در مراحل نخست، گریه کردن به نسیمی می ماند که گاهی می وزد؛ اما با استمرار برنامه، ملکه ای ثابت می شود.

تردیدی نیست که حال گریه به یاد خدا، لذیذترین حالی است که در این دنیا می تواند نصیب آدمی بشود. از ضیق تعبیر می توان آن را به حال مستی تشبیه کرد که بی خود شده و هیچ چیزی جز معشوقش را نمی بیند و سر بر دامان او نهاده و به آرامشی بی نظیر دست یافته است.

خداوند بر توفیقات شما بیافزاید.

ما را هم از دعا فراموش نفرمایید.

نظرهاي شما ( )

 (پنج شنبه 90 شهریور 17 ساعت 6:28 صبح)